Van: Marja Pruis
Aan: Greta Le Blansch
Onderwerp: hè hè

Lieve Greta,
ik heb me aan m'n woord gehouden en heb eindelijk vanavond de eerste aflevering bekeken. Zonder ondertiteling, dat krijg ik niet voor elkaar op mijn laptop. Heel raar, maar ik denk dat ik er onbewust tegenop zag. Ik kan me nog heel goed herinneren hoe jij verdiept was in die serie, en als ik er af en toe al wat van zag leek het me zo'n duister inkijkje in ‘jouw’ wereld. Alleen dat nummer van Radiohead al, Nude, tenminste ik had het idee dat dat de herkenningstune was, maar ik heb ‘t vanavond niet gehoord. Het is veel lichter dan ik had verwacht. Oké, het is drank, seks, drugs, maar het is vooral vriendschap, heb ik ’t idee, waar ’t om draait. En die Tony, die is natuurlijk geweldig, hoe hij alles regelt en iedereen de baas is. Ik kan me wel voorstellen dat je broer er niet naar wil kijken. Het is hem te dicht op de huid. Te veel lichamelijkheid denk ik. Ik baal wel van die ondertiteling, dat Engels is zo mooi maar ook zoveel slang. Nu wil ik het ook allemaal precies weten. En het lijkt me toch ook wel heel leuk om samen te kijken. Ik heb één keer hardop gelachen, om die dikborstige Italiaanse of Poolse op dat feestje, die blij is als er eindelijk 'echte mannen’ arriveren. Is het leuk om het opnieuw te zien, of kijk je er nu heel anders naar?
Je moedertje, heel alleen te B.

Van: Greta Le Blansch
Aan: Marja Pruis
Onderwerp: Re: hè hè

Lieve mama,
Maak je geen zorgen hoor, ik zie Skins niet echt als ‘mijn’ wereld. Soms denk ik dat ik er eerder zo in verdiept was vanwege mijn fascinatie voor dat hele Britse, dat heftige. Nu moet ik bekennen dat ik ook nog niet ben begonnen met opnieuw kijken, en ik vraag me ook ineens af of het eigenlijk wel zo heftig was. Ik geloof het wel, hè? Je hebt helemaal gelijk wat die vriendschap betreft, en waarschijnlijk is dat ook het hele leuke eraan. Ik heb dat wel vaker, dan ben ik verslaafd aan een serie, en als ik dan probeer te bedenken wat ik er eigenlijk zo goed aan vind, kom ik toch uit bij de banden tussen de hoofdpersonages. Zoals bij Criminal Minds, die moorden kunnen me gestolen worden, maar flirts binnen het team maken mijn avond. Ik heb echt heel veel zin om weer te gaan kijken, ik ga dit weekend beginnen. Mezelf kennende ben ik er in een weekje wel weer doorheen.
Veel liefs, Greta

Van: Greta Le Blansch
Aan: Marja Pruis
Onderwerp: en??

Lieve mama,
Nou, ik zit er weer helemaal in hoor. Ik kijk zonder moeite aflevering na aflevering, en vind weer alles leuk. Ik voel zo'n affectie voor deze serie, en dat was ik even helemaal vergeten. Ken je dat, dat je een film of serie zo goed vindt dat je niet kan wachten totdat je ‘m met iemand anders gaat kijken? En dan wil je eigenlijk veel liever de hele tijd naar het gezicht van diegene kijken, om zeker te weten dat hij/zij alle grapjes meekrijgt en alle schokkende dingen wel goed begrijpt, dan naar het scherm. Dus ik ben zo benieuwd mam! Hoe vind je het? Wie is je lievelingspersonage? Wat vind je van Chris? En van Cassie? En heb je al ontdekt dat het best handig is om de Engelse ondertiteling aan te zetten? En de muziek, goed hè? Ik merk aan mezelf dat ik het op de een of andere manier allemaal nog een stukje beter begrijp dan toen ik zeventien was, en dan niet een diepere laag of zo, maar gewoon echt de dingen die gebeuren. Zo dacht ik altijd dat in de aflevering van Cassie, zij echt overal briefjes vond met 'eat!’ en iemand haar sms'jes stuurde om haar aan te sporen te gaan eten. Nu snap ik ineens dat zij dit natuurlijk eigenlijk gewoon tegen zichzelf zegt, dat er iets in haar is dat vindt dat ze gewoon moet eten. Toch?

Gisteren zapte ik langs de Amerikaanse versie op MTV, toevallig ook de eerste aflevering. Ik had er al eens stukjes van gezien en vond dat al vrij deprimerend, en nu werd ik er opnieuw chagrijnig van. Het was het stukje waarbij ze naar het feestje van Abi gaan, de posh choir bitch. Ze was aan het vertellen, met een Amerikaans accent dit keer, dat mummy niet zo van vieze geurtjes houdt in de gordijnen dus dat er niet binnen gerookt mocht worden van de drie ons wiet die Sid had aangeschaft. Ik hou erg van Amerika, maar ik vind het in combinatie met Skins zo vreselijk… Kun je het je voorstellen, deze vriendengroep, met al hun heftige gebruiken, maar dan in Amerika? In dit geval kreeg het iets ranzigs; ze hadden een soort andere betekenis gehangen aan de vieze geurtjes waar de moeder van Abi niet van hield, waardoor de boodschap uiteindelijk werd dat Tony Abi wel in de schuur mocht ‘nemen’. Of dan dus eigenlijk daar wel wiet mocht roken. Voor een Skins-fan zoals ik heel vervelend.
Liefs, Greta

From: Marja Pruis
To: Greta
Subject: RE: en??

Lieve Gretch,
ik heb nu een paar afleveringen gezien. Ik had zomaar gedacht dat Tony de hoofdfiguur was, maar ik begrijp nu dat iedere keer iemand anders de hoofdfiguur is. Ik vind het wel heel mooi daardoor. Maar wat een gekke, nare, egoïstische ouders heeft iedereen! De laatste aflevering was die over Chris, en ik denk nu dat hij mijn favoriete personage is. Ik vind hem grappig en triest op een fijne manier, het past helemaal bij hem dat hij verliefd is op de lerares. Ik heb ook een paar keer echt hard gelachen om deze aflevering, allereerst die permanente erectie waar hij een douchemutsje omheen hangt, en dan dat hij in de kast gaat zitten als hij erachter komt dat zijn moeder al haar spullen heeft meegenomen. Eigenlijk heel zielig en dan meteen daarna zo grappig als hij met kast en al omvalt. En ook dat hij in de douche stapt en dat er dan een of andere gek in bad blijkt te liggen. Wat me een beetje op de zenuwen werkt is die hopeloze liefde van Sid voor Michelle. Ik vind het wel erg goed in elkaar zitten, en moet ook wel een beetje aan jouw vriendengroep denken. Dat iedereen zo z'n hang-ups en z'n geheimen heeft. Ik ga morgen opzoeken hoe het nou precies zit met de makers. Nogmaals, ik snap helemaal waarom Joost er niet naar wil kijken, het is zo expliciet allemaal of zo. Ik zit wel te denken dat het echt leuker moet zijn om samen te kijken. Hoe heette die ene slappe Amerikaanse serie ook alweer waar wij samen naar keken? Dat dorp in de bergen, met die vader die dokter is en de zoon die verliefd wordt op de babysit? Niet dat die serie ook maar iets met deze te maken heeft, maar ik moet gewoon zo denken aan al die dingen die wij samen hebben gekeken en waar we zoal om hebben zitten janken…
O ja en die Cassie! Vind ik wel erg goed getroffen, zo'n lieflijk meisje dat in feite iedereen voor de gek houdt met haar anorexia en positivo-act.
Slaap lekker schatje, M.

Van: Greta Le Blansch
Aan: Marja Pruis
Onderwerp: Re: en??

Lieve mam,
Ik ben inmiddels al bijna klaar met seizoen twee, maar ik probeer het einde nog even uit te stellen want ik ben er nog niet helemaal klaar voor. Eergisteren kreeg ik je mailtje binnen op mijn blackberry, net toen ik op de wc zat van the Waterhole, een café bij het Leidseplein. Ik voel me altijd nogal heftig als ik daar ben, met livemuziek en gerook en zo. Ik word me er steeds meer van bewust dat Skins voor mij ook een soort gemoedstoestand is. Daar had ik het gisteren ook met Lex over. We waren bij een openingsfeestje van het Amsterdam Dance Event, en we waren het met elkaar eens dat plekken zo Skins kunnen zijn. Vette muziek, een beetje rauw allemaal. Begrijp je wat ik bedoel? Ik vind het ook wel heel grappig dat het je aan mijn vriendengroep doet denken, want op zich zijn wij echt welopgevoede lieverdjes vergeleken bij Chris, Effy en Cassie. Maar er is inderdaad wel een universeel aspect van ‘de vriendengroep’ als gegeven, wat heel mooi wordt neergezet met Skins. Dat iedereen zijn eigen dingetjes heeft, en dat ook echt niet álles gedeeld wordt met iedereen, maar dat er toch zo'n groot samen zijn is. Doet het jou denken aan vroeger? Ik denk dat dat moment dat Chris uit die kast stapt nadat die is omgevallen echt mijn lievelingsmoment is van de serie. Zo grappig en ook begrijpelijk, dat je dan maar in zo'n kast gaat zitten. Wij zijn nog steeds op zoek naar een Chris voor in onze vriendengroep. Zo'n geweldig type…
Liefs, Greta

From: Marja Pruis - De Groene Amsterdammer
To: Greta
Subject: seizoen 1

Lieve Gretch,
seizoen één net af gezien. Ik vroeg me halverwege af of je ooit wel sommige emoties ontgroeit. Of zegt het iets over hoe goed deze serie is dat ik meeleef alsof ik zelf zeventien ben? Ik heb me oprecht druk gemaakt over die brieven van Sid en Cassie, die elkaar net steeds mislopen. En tegen het einde dacht ik: oké dit gaat gewoon niet goed aflopen, en ook dat pleit voor de kwaliteit. Even nog naar aanleiding van jouw vraag: zo'n vriendengroep heb ik nooit gehad. Het ziet er zo comfortabel uit, hoe iedereen zich op elkaar durft uit te leven. Ik was veel te veel altijd met mijn ene vriendje bezig. En dan die catharsis van Tony! Dat hij toch nog een goed mens dreigt te worden! Geloof jij hem? Nou ja, jij hebt natuurlijk al voorinformatie. Wat mij blijft hinderen, nou ja, een beetje, is die gigantische afstand tussen ouders en hun kinderen. Dat is natuurlijk mijn hang-up (en angst), maar jezus, wat een egoïsten, en wat een blindheid. Ik ga meteen door met seizoen twee. Wat ik een beetje jammer vond van dit einde, maar ook wel weer mooi gedaan, is die doorbreking van het realisme. Dat opeens iedereen in een lied uitbarst. Ik blijf gewoon liever in het felrealistische drama.
tot zo, m.

Van: Greta Le Blansch
Aan: Marja Pruis
Onderwerp: Seizoen 2

Hoi mam!
Ik zit hier met Jim en we hebben het over Skins. Hij zegt net: ik ben ook nog steeds op zoek naar mijn Chris. Misschien bestaat dat wel niet in Nederland. Wat denk jij? Ik heb nu wel echt het gevoel dat we een inkijkje hebben gehad in de meest heftige vriendengroep die er bestaat, maar dan wel eentje die zich bezighoudt met dingen die iedereen bezighouden. Ik voel me een beetje down echt, mam… Heel fijn wel hoor, dat er heftige dingen gebeuren, maar ik voel me toch ook een beetje genaaid dat ik me elke keer weer helemaal hecht aan al die mensen en dat ik dan ook weer oprechte pijn voel. Haha nu klinkt het wel erg dramatisch maar ik geloof dat jij me wel begrijpt? En zie je dat in seizoen 2 die ouders toch ook soms wel lief zijn?
Liefs, Greta - verzonden vanaf mijn draadloze BlackBerry®-toestel

From: Marja Pruis
To: Greta
Subject: Re: seizoen 2

Ha Gretch,
ja ik zit er ook nog over na te denken. Wat mij wel opvalt is dat die vriendschap toch niet echt blijft, of laat ik het zo zeggen: er ontstaan allemaal relaties. En die relaties zijn oorzaak numero één voor de verstoringen in de vriendschap. Uiteindelijk zijn er binnen die groep drie stellen. Nou ja ik weet ook niet wat ik hiermee wil zeggen. Wat ik altijd lastig vind is dat aan één kant heel makkelijk gedaan wordt over seks, iedereen - jongens én meisjes - is erop uit, en aan de andere kant ben je al een halve crimineel als je een keer met iemand anders dan je vriendje zoent. Ik snap die moraal gewoon niet. Maar ja, jij bent nu aan het bowlen met een van je oudste vrienden, dus je kunt me hier niet verder mee helpen ben ik bang. Ik vond het echt een geweldige serie. Hoogtepunt: als Sids vader overlijdt en hij gewoon naar school gaat, niks zegt, en uiteindelijk in een dansclub troost zoekt bij Toni. Zo'n mooi moment, ik heb er echt bij zitten huilen. Ik heb eigenlijk het meeste zin om alles weer opnieuw te bekijken, nu ik ze al ken.
Doe de groeten aan Jim! Is hij niet een beetje Chris? Een beetje…? Of is dat beledigend?
x M.

From: Greta
To: Marja Pruis
Subject: Re: skins
Lieve mam,
Nou als ik lees hoe liefdevol wij over Chris zijn, zou dat geen belediging moeten zijn. Maar als ik er eens over nadenk is het geloof ik niet iemand die je zou willen zijn, eerder iemand die je in je omgeving wil hebben. Ik denk dat Jim toch iets gestructureerder en glansrijker door zijn leven wil gaan dan Chris. Je hebt wel heel erg gelijk wat betreft die moraal. Is het nou ‘alles kan’ en dan uiteindelijk toch maar niet? Ik wil graag geloven dat vriendschap boven liefde gaat, in ieder geval als je jong bent, maar hier maken love interests ook wel heel erg vriendschappen kapot. Alhoewel, de ultieme vriendschap tussen Sid en Tony blijft bestaan hè, ondanks alles. Dat lijkt me wel een fijne noot om op te eindigen.
Liefs, Greta

Vader en zoon

Skins probeert de waarheid te vertellen over de jeugd, zo verklaarde maker en bedenker Bryan Elsley (1961) het succes van zijn serie toen er begin dit jaar een Amerikaanse remake verscheen. Het zit ’m niet in een bijzondere vorm, zelf noemt hij de serie nogal ouderwets, en simpel gemaakt. In iedere aflevering staat een ander lid van een hechte vriendengroep van zeventienjarigen centraal. Ze wonen in Bristol, zitten bij elkaar in de klas en hebben allemaal zo hun ‘issues’. Tony is de player, Sid de nerd, Maxie de homo, Anwar de moslim, Chris de weirdo, Michelle de hotte chick, Jal de ambitieuze klarinettiste en Cassie het anorexia-meisje. Zo klinkt het heel stereotiep, maar dat is het zeker niet. Iedereen heeft te kampen met al dan niet aanwezige ouders, liefdes, angsten en geheime verlangens. Het centrale drama wordt het meest navrant verwoord door Cassie, de droomster: ouder worden betekent verraad en verlies.

Bijzonder is dat de verhalen geheel vanuit het perspectief van de jongeren worden verteld. Censuur en romantisering zijn afwezig. Dat heeft alles te maken met de ontstaansgeschiedenis van Skins. Toen Elsley de eerste versie van zijn script liet lezen aan zijn zoon Jamie zei die: ‘It’s all turgid, middle-aged bollocks, dad.’ Het plan rees om het scenario samen te gaan schrijven. Met Jamie, en nog een aantal twintigers. In no time had Elsley een groep co-writers om zich heen verzameld. De andere reden voor de geloofwaardigheid van de serie schuilt in de vertolkers van de personages. In veel jeugdseries worden zeventienjarigen gespeeld door 26-jarigen. Voor Skins werden in het hele land audities georganiseerd. De jongen die Tony speelt kenden we al uit About a Boy. Maar Chris, Sid, Maxie, Michelle, Cassie en Anwar worden neergezet door tieners met amper acteerervaring. Vanwege het grote succes werd de serie na twee seizoenen hernomen met een andere vriendengroep, rond het jongere zusje van Tony.